News - POLISH WOMEN PHOTOGRAPHERS

Home » News

polishwomenphotographers

We're here to inspire, support and promote women photographers.

#rekomendacjapwp To już 7 lat odkąd nie ma wśr

#rekomendacjapwp

To już 7 lat odkąd nie ma wśród nas Konrada Pustoły, warszawskiego fotografa, który był autorem wielu projektów fotograficznych, w których ukazywał sytuację społeczno-ekonomiczną naszego kraju. Był m.in. laureatem I Nagrody w Konkursie Polskiej Fotografii Prasowej w kategorii "Świat, w którym żyjemy". Umarł niestety bardzo młodo, zostawiając po sobie wiele wspaniałych fotografii.
Tym bardziej szlachetną inicjatywą jest coroczny konkurs o Stypendium Pamięci Konrada Pustoły. Tak również jest i w roku obecnym.

Dlatego z wielką przyjemnością Polish Women Photographers rekomenduje Wam ten konkurs i serdecznie zachęca do aplikowania. Termin upływa 5 października a zatem jest jeszcze trochę czasu na podjęcie decyzji. Jednak warto nie czekać do ostatniej chwili.

Organizatorzy tej szlachetnej inicjatywy, ogłaszając kolejną edycję Stypendium Pamięci Konrada Pustoły, odwołują się do jego umiejętności krytycznego kadrowania rzeczywistości i ujawniania tego, co ukryte w widzialnym. Jednocześnie są przy tym przekonani, że ten rodzaj artystycznego gestu politycznego jest dziś szczególnie potrzebny.

Zgłoszenia można przesyłać, jak już wspomniałam do 5 października do godz. 23:59 za pośrednictwem formularza zgłoszeniowego, do którego link znajdziecie na stronie krytykapolityczna.pl

Tam też więcej detali oraz regulamin konkursu.

Gorąco namawiam Was do wysyłania swoich zgłoszeń i trzymam za Was mocno zaciśnięte kciuki 🙂

@krytykapolityczna

#dwudziestegoodwudziestej Zapraszam Was serdeczni

#dwudziestegoodwudziestej

Zapraszam Was serdecznie do obejrzenia kolejnego odcinka stałego cyklu rozmów z polskimi fotografkami którego dzisiejszą bohaterką jest Iwona Suszycka.
Odcinek tradycyjnie już ma premierę dzisiaj - dwudziestego o godzinie dwudziestej na profilu FB (link w bio)

W odcinku tym spotkanie i rozmowa i z Fotografką, która skupia swoją działalność artystyczną głównie wokół portretu psychologicznego, często wykorzystując do narracji praktyki performatywne. Zazwyczaj pracuje sama z sobą. W pracach często porusza tematykę z zakresu psychologii człowieka i zagadnień społecznych. Medium fotografii i pracy z obrazem są jej pędzlem. A maluje – emocje. Jej charakterystyczny styl, nazywane jest często fotografią Freudowska.

Od najwcześniejszym lat zafascynowana technikami eksperymentalnymi i fotografią alternatywną. Nieostrości, poruszenie i szeroko pojęta „estetyka błędu” są jej językiem wizualnym, w którym bezapelacyjnie czuje się najlepiej.

Mgr.inż. Informatyk z wykształcenia. Na co dzień pracuje w zawodzie. Absolwentka kierunku Informatyka na George Washington University w USA, oraz Wyższej Szkoły Informatyki i Zarządzania pod Auspicjom Polskiej Akademii Nauk – WIT.

Absolwentka Warszawskiej Akademii Fotografii, a obecnie studentka SF ZPAF, przy Związku Polskich Artystów Fotografików w Warszawie.

Prace jej wielokrotnie zdobywały uznanie w międzynarodowych i lokalnych konkursach fotograficznych, takich jak IPA, Julia Margaret Cameron Photography Awards ( 2 następujące lata 2021, 2022), FotoNostrum oraz Monovision 2021.Prace były prezentowane w Nicei, Chicago i Tokio, oraz podczas festiwalu fotograficznego FAF 2021 w Bielsku-Białej i Przeglądu Fotografii Dawnej i Alternatywnej „Foto peryferie 2022”, organizowanej przez Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach.

zapraszam do obejrzenia i wysłuchania rozmowy, która została zarejestrowana w Domu Kultury @dorozkarnia i wyprodukowana w całości przez @kasperphotos

więcej fotografii Iwony Suszyckiej można znaleźć pod adresami:

FB: www.facebook.com/IwonaSuszyckaPhotography/
@suszyckaartphotography

#dwudziestegoodwudziestej Jak już wspominałam w

#dwudziestegoodwudziestej

Jak już wspominałam w poprzednim poście, gościną kolejnego odcinka stałego cyklu "Dwudziestego o dwudziestej" będzie Iwona Suszycka. Zanim jednak premiera tej video rozmowy stanie się faktem, chciałabym was zaprosić do kolejnej odsłony jej fotograficznej twórczości.

Tym razem projekt, który jest swoistą formą dziennika.
Niech jednak wprowadzeniem do tej historii, będą fragmenty z dziennika autorki. Jestem przekonana, że jest w nich wszystko co najważniejsze.

"Starasz się. Codziennie gonisz. Za karierą, za pieniądzem. Dla dobra dzieci, dla dobra świata. O
swoim zapominasz. Zasuwasz, bo nie zdążysz. Praca, nocki, kolejne uczelnie, weekendy,
Asperger, zebrania, kotlety, sesje, oceny chłopców, koniec miesiąca, koniec roku. Rozciągnąć
dobę by się przydało. Trudno, po prostu się nie wyśpisz. Na emeryturze poczytasz, odpoczniesz,
rzucisz wszystko i wyjedziesz do Indii.
Ale nie teraz przecież.
A potem, mając Mas 45lat nagle budzisz się w szpitalu. Poważny zawał. Ratują Cię.
“Droga pani, to się zdarza. W pani trybie życia, w pani tempie. Pani ma cholerne szczęście. Ledwo
ekipa zdążyła z Panią”. Jakie szczęście?!. To znaczy na pewno, ale jakie konkretnie? Jak ono
wygląda?. Leżę tu, ubrana w ten cały osprzęt i jakoś szczęścia nie czuję. Jak można się tak nagle
zatrzymać?.
Co ja teraz ?.. Co dalej?
Panikuję. Nie chcę tu być. Wypuście mnie stąd. Chcę do domu.
(...)
Boję się być sama, boję się wychodzić. Dzieci się mnie boją. Męczę się.
(...)
To wszystko jest jakieś dziwne, stwarza się jakby obok. To nie ja, a jednak dzieje we mnie.
Nienawidzę siebie takiej. Jestem sobie obca - tak słaba. To nie ja. Nie moja przygoda.
Mówią, że mam szczęście. A ja muszę cały świat na nowo wymyślić.
Zawaliło się .. wszystko. Nie jestem niezniszczalna, a zabawa w demiurga najwyraźniej się skończyła.
A jak to się powtórzy?. A jak to dziadostwo w mej piersi się zapcha?. Po prostu nie dam rady.
Chyba, że z holterem resztę życia przechodzę.
(...)
Mam aparat. Używam go bezwiednie. Kompulsywnie notuję."

"Nie teraz" - Iwona Suszycka

Suszycka ArtPhotography
@suszyckaartphotography

#dwudziestegoodwudziestej zanim zaproszę Was na k

Kolejna rekomendacja PWP dotyczy świetnych warszt

Kolejna rekomendacja PWP dotyczy świetnych warsztatów fotograficznych, których pierwsze zajęcia odbędą się w Służewskim Domu Kultury w Warszawie już 15 września a prowadzić je będzie, znana Wam już zapewne z wcześniejszych postów o jej słynnych "Chwastach" - Joanna Szpak-Ostachowska.

Joasia jest fotografką, trenerką, aktywistką, animatorką a w wolnych chwilach pasjonatką ogrodnictwa. kończyła polonistykę i animację kultury na Uniwersytecie Warszawskim a przez 10 lat prowadziła kobiece grupy wsparcia i rozwoju. W międzyczasie ukończyła Program Mentorski Sputnik Photos (2019/2020). i wydała wspomnianą tutaj już przeze mnie, książkę fotograficzną "Chwasty", która nota bene została wyróżniona w Fotograficznej Publikacji Roku 2020. Joasia jest również laureatką sekcji ShowOFF Miesiąca Fotografii w Krakowie (2020) a jej fotografie były prezentowano m.in. w Galerii Miejskiej „Ratusz” w Zamościu (2021), na Photo Art Festival w Bielsku-Białej (2019) i w ramach akcji „Wystaw się w CSW” (CSW Toruń, 2015). Jest również laureatką konkursu IGPOTY (2017) oraz „Miejsca codzienności” Galerii Arsenał i Ostrov (2019).

Po więcej informacji o Joasi zapraszam Was na jej stronę joannaszpak.com

ale teraz przede wszystkim polecam Wam jej warsztaty fotograficzne.

A zatem jeżeli fotografujcie i chcecie przy tym opowiedzieć o czymś ważnym swoimi kadrami, a jednocześnie czujecie, że Waszym zdjęciom przyda się rytm i kierunek chociaż nękają Was jeszcze czasami jakieś lęki czy niepewności w tym co robicie, to wspólnie z Joasią oraz Służewieckim Domem Kultury zapraszam Was na cykliczne spotkania kobiecą grupę fotografek, gdzie znajdziecie odpowiedzi na wszystkie swoje wątpliwości związane z fotografią.
Więcej informacji znajdziecie na stronie https://sdk.waw.pl/warsztaty/dorosli/w-cyklu-fotografii

Polecam raz jeszcze i trzymam mocno kciuki za Was - powodzenia ;)

rekomendacja PWP w dzisiejszej rekomendacji kilka

rekomendacja PWP
w dzisiejszej rekomendacji kilka słów o największej jak do tej pory, przekrojowej wystawie polskiej fotografii w Niemczech, której otwarcie odbyło się 9 września 2022 roku.
Na tę ekspozycję pt. "Stan wyjątkowy. Polska sztuka fotograficzna dzisiaj", składają się prace 26 polskich artystek i artystów, które w swoich zapisach są komentarzem do codziennego życia, zmian społecznych czy politycznych. Równolegle do wystawy odbywać się będą wykłady i panele dyskusyjne. Dostępna będzie także czytelnia z książkami fotograficznymi i katalogami polskich artystów.
Ponadto, wystawie towarzyszyć będzie książka o tym samym tytule wydana przez Mitteldeutscher Verlag, licząca około 160 stron w języku niemieckim i angielskim wraz z wkładką w języku polskim.
Jak czytamy w artykule Vogue, wystawa w Berlinie jest zapisem zmian społecznych minionych kilkunastu lat, historią o ludziach i czasach. Zamysłem kuratorów, Grażyny Siedleckiej i Jensa Peppera, od początku było stworzenie opowieści odnoszącej się do specyficznych sytuacji, w których działają współcześni polscy twórcy fotografii. – Obecna władza i związane z nią instytucje coraz silniej wpływają nie tylko na życie zawodowe artystów, lecz także na życie codzienne. I dlatego, w sposób naturalny, polityka stała się tłem dla części zdjęć. Zgromadzone na wystawie prace nie tylko doskonale komentują, lecz także wielowymiarowo pokazują polską rzeczywistość – zapewnia Grażyna Siedlecka.
Wystawę bezie można oglądać w centrum sztuki ZAK w Berlinie. To największa do tej pory w Niemczech wystawa poświęcona polskiej współczesnej fotografii artystycznej i dokumentalnej.
.
Czas trwania: 10 września 2022 – 1 stycznia 2023
Lokalizacja: ZAK Centrum Sztuki Współczesnej w Cytadeli Spandau, Am Juliusturm 64,13599 Berlin
Godziny otwarcia: Pt. – Śr. 10 – 17:00, Czw. 13:00 – 18:00
plakat wystawy: Photo: Rafał Milach, courtesy of the artist & Galeria Jednostka

@magahueckel

Instagram post 18256335928107347

Instagram post 18256335928107347

#weekendowepoleceniepwp Niezręcznie jest trochę

#weekendowepoleceniepwp

Niezręcznie jest trochę pisać o sobie dlatego ograniczę się jedynie do zaproszenia na moją autorską wystawę fotograficzną pn. "Nie o tym", od której to wystawy w 2016 roku, zaczęła się moja nieustannie trwająca wyjątkowa relacja z Fotografią.

Zatem jak można się łatwo domyśleć, ten projekt jest i już zawsze będzie dla mnie najważniejszym.
Dlatego tym bardziej mi miło, że będę mogła go pokazać właśnie w Rzeszowie, dokąd zostałam zaproszona przez wspaniałych ludzi z Rzeszowski Weekend Fotografii i Rzeszowskie Piwnice.

To dla mnie ogromne wyróżnienie i niezwykle wzruszający moment, że po sześciu latach, w tym miejscu mojej fotograficznej przestrzeni w której teraz jestem, wśród ludzi których bardzo cenię, będę mogła spojrzeć na serię tych zdjęć z całkowicie nowej, mam nadzieję jeszcze pełniejszej w treści, perspektywy.

Wiążą się z tym osobiście ogromne emocje, dlatego będzie mi jeszcze bardziej miło, jeśli będziecie mogli dołączyć do nas tego dnia. Wernisaż wystawy zaplanowany został na najbliższą niedzielę (11.09.2022 - data symboliczna, zmieniająca już na zawsze oblicze naszego świata ).
Spotykamy się o godz. 18:30 i mam nadzieję, że uda się Wam być razem z nami.
A jeśli nie, to trzymajcie mocno kciuki, bo mam tremę 🙂

Szczegóły znajdziecie na prezentowanym plakacie oraz na profilu:
@rzeszowski_weekend_fotografii

#rekomendacjapwp

W ubiegłym roku osiągnął pełnoletność a dzisiaj jakby rodzi się na nowo.
Nowy image, nowe miejsce, nowy program ale rodzice tego nastolatka niezmiennie Ci sami:
Nina Giba i Marcin Giba.

I co by nie mówić, to jest najlepsza wiadomość. Bo to Oni właśnie są gwarancją fantastycznego i jedynego w swoim rodzaju festiwalu fotograficznego, który w tym roku znajdziecie pod nazwą Rybnik Foto Festiwal.
Kto był już kiedykolwiek na festiwalu organizowanym przez Ninę i Marcina, ten wie że jest to niezwykłe wydarzenie, z oszałamiającym programem i - co dla PWP bardzo istotne - zachowanymi parytetami wśród zaproszonych do udziału w tym przedsięwzięciu, Fotografek i Fotografów.

Dlatego kto jeszcze nigdy wcześniej nie miał okazji być na tym Festiwalu, to niech ten najbliższy weekend zaplanuje sobie właśnie na południu Polski.
Bo to już jutro uroczyste otwarcie tych wypełnionych po brzegi świetną fotografią i inspirujących spotkań, trzech dni.

Szczegółowy program znajdziecie pod tym adresem:
www.festiwal.rybnik.pl

PWP rekomenduje z całego serca to wydarzenie a Ninie i Marcinowi gratuluje determinacji i wytrwałości.
Bez Was tego Festiwalu po prostu nie ma.
Dlatego kłaniam się Wam nisko a wszystkich serdecznie namawiam do odwiedzenia Rybnika i korzystania z dobrodziejstwa 19 Rybnik Foto Festiwal.

@rybnikfotofestival

#rekomendacjapwp z portalem Vasa_Project współ

#rekomendacjapwp

z portalem Vasa_Project współpracujemy od samego początku naszej inicjatywy Polish Women Photographers. Portal ten, z jego charyzmatycznym Roberto Muffoletto, nieustannie wspiera nas, promuje, opowiada o fantastycznych polskich fotografkach wszędzie gdzie tylko to możliwe a co jakiś czas organizuje na swoim międzynarodowym portalu wystawy online polskich Artystek.
I już wkrótce pojawią się kolejne wystawy polskich fotografek na platformie Vasa_Project ale zanim to nastąpi, szczerze polecam Wam ten portal. Można znaleźć tam wiele ciekawych rozmów i oryginalnych wystaw fotograficznych.
Ja osobiście, zainteresowałam się ostatnio ciekawą wystawą Indyjskich Fotografek. Niezbyt często można o nich przeczytać czy też obejrzeć ich fotografie. Wynika to pewnie z faktu, iż pozycja kobiet w Indiach, mimo nieustannych zmian, wciąż niestety nie jest zbyt łatwa. Dlatego tak ważny jest każdy ich głos i każdy obraz, którym mogą upominać się o swoje prawo do samorealizacji.

Tym bardziej z wielkim zainteresowaniem obejrzałam na Vasa_Project wystawę " A Diminishing Line", do której słowo kuratorskie przygotował znany indyjski fotograf Sandeep Biswas, w którym czytamy m.in:

"Dzięki tej wystawie „A Diminishing Line” zebrałem wizualne historie czterech fotografek, które badały zmagania kobiet z różnych warstw życia w Indiach. Oto kilka historii sukcesu tych garstki osób, które zgromadziły ogromną siłę i odwagę, by walczyć, wyrwać się i dokonać zmiany w swoim życiu w silnie konwencjonalnym społeczeństwie patriarchalnym.

To historie upragnionej zmiany, a nie osiągnięcia. Zanim nazwiemy się równą i rozwiniętą rasą, musimy się nad nad tym wszystkim, dobrze zastanowić."

Na tej wystawie możemy obejrzeć prace czterech znanych w indyjskim środowisku fotograficznym, Autorek. A są to : Paromita Chatterjee, Richa Bhavanam, Ruhani Kaur i Uzma Mohsin. Prace tych fotografek są publikowane w Indiach i cieszą się popularnością na całym świecie.

Zapraszam Was zatem serdecznie do obejrzenia wystawy na stronie : http://www.vasa-project.com/gallery/kaur/index.php

.
Fotografie autorstwa:
Uzma Mohsin
Ruhani Kaur
Richa Bhavanam
Paromita Chatterjee
@vasa_project_
@vasa_project

#kartkazkalendarza … wczoraj minęła czternas

#kartkazkalendarza

... wczoraj minęła czternasta rocznica śmierci fotografki wojennej, która jako pierwsza kobieta w historii, w 1976 roku zdobyła nagrodę World Press Photo of the Year. Françoise Demulder, bo o niej mowa, zdobyła te nagrodę za zdjęcie palestyńskiej kobiety, która błaga o litość bandytę z Falangi w dzielnicy Karantina we Wschodnim Bejrucie (znanej również jako La Quarantaine). Tego ranka milicja Phalange zaatakowała i eksmitowała w większości palestyńską populację uchodźców z tej dzielnicy, podpalając ich domy i pozostawiając setki zabitych. Masakra w Karantinie była jednym z wielu brutalnych incydentów pierwszych lat libańskiej wojny domowej. Zdjęcie zrobione zostało 18 stycznia 1976 roku.
Ta francuska fotografka urodziła się 9 czerwca 1947 roku w Paryżu. Studiowała filozofię. Była ładną, nieśmiałą dziewczyną, która dorabiała sobie jako modelka. Zbierała na swoją podróż życia. Kupiła bilet w jedną stronę i na początku lat siedemdziesiątych, wyjechała za swoją wielką miłością - fotografem wojennym - do Wietnamu. Nieświadoma na początku, że tak właśnie zaczęła się jej kariera jako wojennej fotografki.
Kiedy znalazła się w Wietnamie i zobaczyła na własne oczy tamtejszą codzienność, postanowiła nie tylko bardziej ją zrozumieć, ile pokazać światu prawdę o niej. W 1977 roku zaproponowała holenderskiemu magazynowi "Viva", że będzie ich korespondentką. W tamtym czasie było ogromne zapotrzebowanie na fotografie z Wietnamu. Sprzedawała średnio cztery fotografie dziennie do biura prasowego, bo tylko oni wówczas płacili gotówką. To pozwalała jej normalnie przeżyć i nadal zajmować się fotografią.
Szybko nauczyła się podstawowych elementów fotografii wojennej - silnych nerwów i bycia we właściwym miejscu o właściwej porze .

.
Françoise Demulder zmarła 3 września 2008 r. w wieku 61 lat w szpitalu na przedmieściach Paryża, na skutek ataku serca.
.
źródło fotografii użytych w poście: Internet

Zofia Rydet, jedna z najwybitniejszych polskich fo

Zofia Rydet, jedna z najwybitniejszych polskich fotografek, autorka monumentalnego cyklu dokumentalnego "Zapis socjologiczny". Urodziła się 5 maja 1911 roku w Stanisławowie, zmarła 24 sierpnia 1997 roku w Gliwicach. Dzisiaj mija 25 rocznica jej śmierci.

Uznanie swoje zawdzięcza w dużej mierze rozpisanemu na lata "Zapisowi socjologicznemu", bez wątpienia najwybitniejszemu projektowi dokumentalnemu w polskiej fotografii powojennej. W ciągu ponad dziesięciu lat zrobiła około trzydziestu tysięcy czarno-białych fotografii - portretów ludzi z całej Polski we wnętrzach ich domów.

Natomiast dzisiaj chciałabym pokazać, tę mniej znaną fotografię jej autorstwa. Bardziej konceptualną.

A mianowicie, od lat 60. Zofia Rydet, pracowała nad cyklem fotomontaży "Świat uczuć i wyobraźni", który w 1979 roku ukazał się jako album ze wstępem Urszuli Czartoryskiej, którego treść stanowi 70 fotografii tworzących 15 serii fotomontaży. Są to m.in. "Pejzaże", "Narodziny", "Macierzyństwo", "Oczekiwania", "Odejścia", "Zakochani", "Sentymentalna ballada", "Zagłada", "Manekiny", "Zagrożenie", "Obsesje", "Przemiany" i "Nadzieja".

W fotografiach tych dominują treści symboliczne i surrealistyczne. Charakteryzują się one poetyckością o dużej sile oddziaływania emocjonalnego. To niezwykła opowieść o człowieku ale również metafizyczny portret własny Autorki.

Oglądając te fotografie, nie ma się wątpliwości, że pod baśniową wizją rzeczywistości, kryją się bieżące troski, radości, zobowiązania czy osobiste tragedie. Słodko-gorzki krajobraz, sceny rodzajowe, zamknięte w kadrach migawki codzienności mieszkańców Górnego Śląska, tworzą pejzaż pełen metafor, metafizycznych odniesień do własnych przeżyć i marzeń.

O prywatnym życiu Zofii Rydet nie wiemy zbyt wiele ale była ona Artystką, która jak nikt inny potrafiła udokumentować swoje emocje. Budując wizualną narrację o świecie i o sobie, pracowała cyklami, których realizacja trwała na ogół wiele lat, a szereg z nich było rozwijanych równolegle.

więcej o Zofii Rydet można znaleźć na stronie Fundacji jej imienia: http://zofiarydet.com/pl

źródło prezentowanych fotografii: www.zofiarydet.com
@zofiarydetfoundation

#dwudziestegoodwudziestej kolejny odcinek stałeg

#dwudziestegoodwudziestej

kolejny odcinek stałego cyklu rozmów PWP - "Dwudziestego od dwudziestej" już jest do obejrzenia na naszym profilu FB (link w bio).
Dzisiaj zapraszam Was do obejrzenia i wysłuchania rozm0owy z Anią Tomaką, która z PWP jest od samego początku istnienia tej przestrzeni.
Ania uwielbia w swojej fotografii wyrażać siebie oraz własne emocje używając do tego najczęściej fotografii czarno białej. Uwielbia minimalizm. W swojej twórczości najczęściej inspiruje się naturą, grą światła i mroku. Uwielbia twórczość Tamary Lempickiej, Sary Moon, Lilian Bassman, Zdzisława Beksińskiego, Petera Lindberga czy Josefa Sudka..

Z wykształcenia jest prawniczką, z pasji fotografką a obecnie studentką Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie.

Mimo niezbyt długiego stażu jako fotografka, ma już na swoim koncie kilka ważnych sukcesów. Jak choćby :

2021 Publikacja prac w książce Human Body is Art wydanej przez Bruxelles Art Vue,
2021 FotoOpen, wystawa zbiorowa, FotoArtFestival, Bielsko Biała,
2020 r. – TOKYO INTERNATIONAL FOTO AWARDS – wyróżnienie w kategorii Self Portrait,
2020 r. – Zmiana – wystawa zbiorowa, Galeria Centrala, Poznań,
2019 r. – FotoOpen, wystawa zbiorowa, FotoArtFestival, Bielsko Biała.

Podczas najbliższej edycji Rybnik Foto Festiwal będzie można obejrzeć projekt Ani pt. "Nie mów do mnie głucha", o którym pisałam we wcześniejszym poście a już teraz, specjalnie dla Was, rozmowa z naszą bohaterką - Anna Tomaką.

Serdecznie zapraszam 🙂
...
@anna.tomaka
produkcja nagrania @kasperphotos
zarejestrowano w @dorozkarnia

Instagram post 17983749583601003

Instagram post 17983749583601003

#dudziestegoodwudziestej w poprzednim poście mie

#dudziestegoodwudziestej

w poprzednim poście mieliście okazję zobaczyć fragment projektu dokumentalnego Anny Tomaki, która już jutro , w najnowszym odcinku naszego cyklu pt. "Dwudziestego o dwudziestej" opowie o swojej fotograficznej pasji. Ale zanim sama rozmowa, to w dzisiejszej prezentacji mam przyjemność, odsłonić drugą stronę fotograficznej wrażliwości naszej bohaterki.

Bowiem dzięki życzliwości Ani, mamy okazję obejrzeć fragment jej foto teczki, dzięki której dostała się do Instytutu Fotografii Kreatywnej w Opavie. Obrazy, które macie okazję oglądać to , jak mówi o tym Ania, zapis tego co jej w duszy gra.

A wstępem do dzisiejszej prezentacji, niech będzie te kilka pięknych i ważnych zdań od samej Autorki :

"Podobno czas wymyślili producenci zegarków. Ciągle go nam mało, wciąż za nim gonimy. Największą zbrodnią jest zabijanie czasu.
Ja już czasu nie gonię. Otulam się nim, jestem w czasie. Teraz jest mój czas. Spokoju, ciszy, samotności, czułości, akceptacji, wyciszenia. "

czego i nam wszystkim, szczerze życzę... Czasu akceptacji i wyciszenia.

@anna_tomaka
@itfopava

Dzisiaj jest Światowy Dzień Fotografii 🙂

Święto to obchodzone jest 19 sierpnia na pamiątkę symbolicznego przekazania wynalazku fotografii całemu światu.

W 1837 roku Joseph Nicèphore Nièpce i Louis Daguerre opracowali technikę dagerotypii, która dała początek fotografii jaką znamy dziś. Rok później wynalazek został opatentowany. Następnie kupił go rząd Francji, by przekazać go w prezencie całej ludzkości. Miało to miejsce 19 sierpnia 1839 roku.

Na pamiątkę tego historycznego wydarzenia, w tym wyjątkowym dniu celebrujemy sztukę, rzemiosło, naukę i historię fotografii. W tym dniu zachęca się również fotografki i fotografów z całego świata do udostępniania jednego zdjęcia, które opisuje ich interpretację obrazem, otaczającej nas rzeczywistości.

Jeśli ktoś z Was miałby ochotę, podzielić się taką fotografią w komentarzach pod postem, zapraszam serdecznie.

Tymczasem przyjmijcie ode mnie życzenia nieustannej weny twórczej i pięknej wrażliwości w dostrzeganiu tego co niewidoczne dla oka, w myśl słów Henriego Cartiera-Bresson, który sam o sobie mawiał :

„Kiedy fotografuję, to otwartym okiem patrzę na świat, a zamkniętym spoglądam w głąb siebie.”

I niech tak pozostanie, bo nasza dusza w tym patrzeniu ma wielki swój udział.
.
.
#worldayphography

#dwudziestegoodwudziestej Bohaterką kolejnego o

#dwudziestegoodwudziestej

Bohaterką kolejnego odcinka naszego cyklu rozmów z fotografkami, w tym miesiącu będzie Anna Tomka.
Ania z wykształcenia jest prawnikiem, z pasji fotografką i aktualną studentką Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie.

Przyznaje się, że w fotografii uwielbia czerń i biel i najbardziej fascynuje ją w umiejętność wyrażania siebie poprzez swoje zdjęcia, czego nieustannie i z wielkim zaangażowaniem wciąż uczy.

Ania jest z PWP praktycznie od samego początku istnienia naszego portalu. Była między innymi uczestniczką warsztatów organizowanych przez PWP, podczas których po okiem doskonałej fotografki Ani Bedyńskiej, pracowała nad swoim dokumentalnym projektem, którego fragment, absolutnie premierowo, mam przyjemność Wam dzisiaj zaprezentować.

Będzie to jedynie fragment tego projektu, bowiem całość będzie można obejrzeć już we wrześniu, podczas najbliższej edycji Rybnik Foto Festival w kategorii Slideshow.
Serdecznie polecam uwadze 🙂
.
więcej o Ani i wspomnianym projekcie, będziecie mogli usłyszeć na naszym profilu już dwudziestego sierpnia, a tymczasem jego fragment i kilka słów wprowadzenia:

" Na świecie jest ponad 650 000 użytkowników implantów ślimakowych. W Polsce szacuje się, ze osób implantowanych jest około 10 000. Przyczyny utraty słuchu mogą być różne, można go tracić stopniowo lub nagle. Kiedy "zwykłe" aparaty słuchowe nie pomagają, ostatnią deską ratunku często jest podjęcie decyzji o wszczepieniu implantu ślimakowego. On też pomaga lepiej słyszeć. Bohaterów wystawy łączy jedno, niezależnie od wieku i przyczyn utraty słuchu, wszyscy podjęli decyzję o tym, że nie chcą być w świecie ciszy. Próbują nadal sprawnie funkcjonować bez tego naturalnego zmysłu jakim jest słuch, zastępowany obecnie przez sprzęt elektroniczny."

"Nie mów do mnie głucha" - Anna Tomaka

@anna_tomaka
@womenphotograph @itfopava

foto wyprawa do Indii, to zupełnie niespodziewana

foto wyprawa do Indii, to zupełnie niespodziewana decyzja, którą podjęłam w ostatnich dniach. Patrząc na te nieciekawe czasy bardzo wiele wątpliwości miałam po drodze ale tzw. rzutem na taśmę, przy pomocy wielu życzliwych przyjaciół z Indii, którzy osobiście zaangażowali się w poszukiwania - tak trudnego w listopadzie do zdobycia - noclegu w Varanasi, jest plan listopadowego wyjazdu na jedyny w swoim rodzaju i absolutnie magiczny, festiwal Dev Deepavali w Varanasi.

Decyzja wiec zapadła. Jadę tam. I jeśli ktoś również ma trochę czasu i możliwości, to zapraszam.

A zatem, zbieram ekipę. Wyjazd albo 1 albo 3 listopada (dowolność). Program na 11 dni to w wielkim skrócie Delhi_Agra_Delhi_Varanasi_Sarnath_Delhi.

Szczegóły zebrałam, opisałam, opatrzyłam fotografiami które tam zrobiłam i przede wszystkim podliczyłam koszty, w prezentacji, którą znajdziecie na naszym profilu FB (link w bio)

Noclegi tylko w sprawdzonych, bardzo dobrych, czystych i bezpiecznych (sporo sprzętu jednak ma się ze sobą w takich podróżach) hotelach.

Wszystkie noclegi ze śniadaniami. Dwóch sprawdzonych fixerów fotografów, z którymi pracuję od 2016 roku. Wiele interesujących i niedostępnych dla przeciętnego turysty, plenerów fotograficznych i przede wszystkim Grande Finale - czyli Dev Deepavali Festiwal w mieście bogów - Varanasi.

Może dołączyć każdy, bez względu na poziom zaawansowania fotograficznego. Tak naprawdę to po prostu okazja mojej wyprawy do Indii w towarzystwie ludzi o podobnej pasji.

Ważne: do końca sierpnia, muszę dać znać co z pokojami w fantastycznie zlokalizowanym hotelu w Varanasi. Zapowiadają się tam tłumy w listopadzie więc niestety muszę szybko decydować. Czy tylko jeden pokój dla mnie czy wszystkie sześć dla ekipy..
Minimalna ilość żeby to się udało to 6 os. Możliwy max to 10 os.

Wiem, termin szalony. czasu niewiele ale może właśnie ktoś nie wiedział co zrobić ze swoim planem na wyjazd.
Polecam 😉

ps. można dołączyć z każdego z każdego zakątka świata. Wystarczy dolecieć do Delhi. ;)

Prezentowane fotografie pochodzą z wystawy o ucho

Prezentowane fotografie pochodzą z wystawy o uchodźcach z Tybetu, żyjących w Nepalu i Indiach czyli o Tybetańczykach autorstwa Elżbiety Dziuk-Reniuk, która tak mówi o swoim projekcie:

"Opowiadanie o diasporze tybetańskiej to mój projekt, który zaczął się pewnego dnia, gdy znalazłam się na festiwalu opery tybetańskiej. Zobaczyłam 7 oper w 7 dni. Byłam poruszona faktem, że w około 130 tysięcznej wspólnocie Tybetańczyków, na przymusowej emigracji w Indiach, działa sześć trup operowych. Byłam zadziwiona gdy w przerwie podczas spektaklu całe rodziny zasiadły do wspólnego posiłku, i gdy zostałam poczęstowana tybetańskimi potrawami.
Wtedy postanowiłam fotografować diasporę tybetańską w Indiach i Nepalu. Część prezentowanych zdjęć znalazła się w książce „Kultura na wygnaniu. Instytucje kultury tybetańskiej w Indiach” ( której jestem współautorem - z Krzysztofem Renikiem)."
.
Opuścili Tybet, by z dala od chińskiej okupacji znaleźć bezpieczne życie. W drodze do lepszego świata w Indiach wędrowali na południe, przez himalajskie przełęcze, przekraczając wysokość pięciu i pół tysiąca metrów. Zmagali się z trudami wysokogórskiej wędrówki trwającej nierzadko kilka tygodni. Towarzyszył im mróz i śnieg, smagały huraganowe wiatry. Zatrzymanie przez chiński patrol graniczny oznaczało brutalne przesłuchania, wieloletnie więzienie lub śmierć. Podjęli jednak wyzwanie, lecz wielu z nich nigdy nie dotarło do celu.
(…)
Ich ekwipunek stanowiły proste, ale ciepłe tybetańskie stroje. Z czasem wykonane ze skór oraz wełny jaków okrycia zostały wyparte przez liche chińskie kurtki, a wysokie skórzane lub wojłokowe buty - nawet przez zwykłe trampki. Konfrontacja z surową przyrodą Himalajów na ciałach wielu uchodźców zostawiła trwałe ślady odmrożeń i okaleczeń.

(fragment wstępu do książki Elżbiety Dziuk-Renik i Krzysztofa Renika "Kultura na wygnaniu. Instytucje Kultury Tybetańskiej w Indiach).
.
Elżbieta Dziuk-Renik – autorka kilkudziesięciu wystaw fotograficznych prezentowanych w Polsce i zagranicą oraz zdjęć do kilkunastu filmów dokumentalnych obrazujących tradycję, kulturę i obyczajowość Azji Południowo-Wschodniej i Południowej, ze szczególnym uwzględnieniem Indii oraz Himalajów.

Portal fotograficzny, Lens Culture po raz kolejny

Portal fotograficzny, Lens Culture po raz kolejny otwiera konkursowe podwoje. Tym razem zaprasza wszystkie fotografki i fotografów do udziału w corocznym konkursie Summer Open.

Organizatorzy mają w planach nagrodzić 20 fotografek/fotografów wystawą w Londynie, publikacjami, ekspozycją w globalnych mediach oraz nagrodami pieniężnymi.

Poszukują prac, które są nowatorskie, inspirujące, zaskakujące, wnikliwe, intensywne i wizjonerskie. Klasyczne lub eklektyczne, inscenizowane lub niepozowane, artystycznie poetyckie lub do bólu realistyczne.

Jak sami reklamują swój konkurs, są otwarci na każdy typ fotografii. Na wszystkie fotografki i wszystkich fotografów. W każdym wieku i tworzących fotografię w każdej kategorii, bez ograniczeń i wyjątków.

Szkoda jedynie, że wśród sześcioosobowego składu jury zasiadają jedynie dwie kobiety ale mam nadzieję, że wśród nagrodzonych proporcje te będą całkowicie odwrotne 🙂

termin nadsyłania prac do 23 sierpnia 2022
wpisowe:
- 1 zdjęcie free
- 5 zdjęć 35 USD
- seria max. 10 zdjęć 45 USD

można też za dodatkowe 25 USD otrzymać pisemną recenzję swoich fotografii.
Polecam i życzę powodzenia 🙂

LensCulture @lensculture

Load More… Follow on Instagram