News - POLISH WOMEN PHOTOGRAPHERS

Home » News

polishwomenphotographers

We're here to inspire, support and promote women photographers.

#dwudziestegoodwudziestej Czas na kolejny odcinek

#dudziestegoodwudziestej Anna Majewska, w swojej

#dudziestegoodwudziestej

Anna Majewska, w swojej fotografii, której oddaje każdą wolną chwilę w swoim życiu, ma niezwykle wyczulone spojrzenie na najdrobniejsze obrazy, które praktycznie mamy na wyciagnięcie ręki. Są często razem z nami. W naszej codzienności, w której zdarza się nam je pomijać, nie zauważać, nie przywiązywać do nich uwagi, jakby nie dostrzegając ich wyjątkowości. A bywa, że obrazy te są wyjątkowe i jednocześnie wzruszające w swojej prostocie i treści, jaką za sobą niosą. Tylko ktoś tak uważny i wrażliwy, jak Ania właśnie potrafi dostrzec je, wyłowić z bezmiaru bylejakości i powtarzalności, choćby po to żeby nadać im innego wymiaru. W najzwyklejszych drobiazgach wokół nas, Ania potrafi odczytać jakieś ukryte prawdy, które potrafią dotknąć naszej wyobraźni na tyle silnie, że uruchamiamy ją niezwłocznie i pozwalamy tym samym, na jej bezkresne meandrowanie. I tak codzienność zamieniamy w sztukę. A sztuce nadajemy wartość codzienną. I jedno bez drugiego już od tej pory, nie potrafi istnieć. A przy odrobinie szczęścia, jeśli tylko uważniej przyjrzymy się temu co nas otacza i w którym miejscu jesteśmy obecnie, będziemy mieli wyjątkową okazję odczytać znacznie więcej niż zwykły obraz zamknięty w kolejnym kadrze.
Czytając poniższe fotografie Ani, które są jej autorskim zapisem Warszawy, jaką ona widzi i czuje, niejednokrotnie łapię się na tym, że tak łatwo przychodzi mi lekceważyć to co daje nam codzienność. A przecież, to właśnie w tych najdrobniejszych detalach ukrywa się tak często, nasza najbardziej niezwykła opowieść o miejscu, w którym przyszło nam żyć. Nasza niecodzienna codzienność. Wystarczy nieco szerzej otworzyć oczy i odpuścić...
O tym właśnie miedzy innymi, porozmawiam z Anią, w kolejnym odcinku stałego cyklu "Dwudziestego o dwudziestej", którego premiera już jutro (link w bio)
Tymczasem Warszawa w jej obiektywie 🙂
.
@majewska.ens @studium.fotografii.zpaf @womenphotograph @vasa_project_

"Ciało stało się tekstem naszej kultury. Miejsc

"Ciało stało się tekstem naszej kultury. Miejscem walki, dyskursów, przedmiotem manifestów i politycznych sporów. Ciało szokuje, zawstydza, coraz mniej definiuje. Czynniki kulturowe nadają mu kontekst, nie jego biologia sama w sobie. I dobrze! Ale ja nie o tym, a przynajmniej nie teraz. Ostatnie 15 lat mojego życia było o człowieku i jego ciele. Widzę je teraz w obiektywie. Naturalne, z archetypową wręcz prostotą leżącą u podstaw. Ciało jest dla mnie siedliskiem duszy. Jedynym pewnikiem, który mamy. I o tym na ten moment. O uważności, pięknie wynikającym z samego faktu istnienia. Podobno przeintelektualizowanie zaćmiewa mechanizmy naturalnych instynktów. Żeby więc instynkty pokazać, fotografia dla mnie musi być prosta."

Tak o prezentowanym cyklu mówi ich autorka, Anna Majewska. Prezentowane fotografie, to zapowiedź naszej rozmowy z Anią, której premiera będzie miała miejsce na naszym profilu FB, 20-tego listopada o dwudziestej.

Anna Majewska - na co dzień pracuje jako fizjoterapeutka ale w wolnych chwilach, zaraz po tym jak tylko już się wyszaleje na swojej kolażówce, to całkowicie oddaje się fotografii. Jest studentką drugiego roku Studium Fotografii ZPAF, gdzie miałam przyjemność poznać Anię i obserwować z jak wielkim zaangażowaniem oddaje się tej pasji.

Podczas rozmowy z Anią, dowiecie się jak sobie pozwolić na odpuszczenie wszystkiego właśnie po to, żeby dać miejsce nowemu.. Jak nie warto rezygnować z siebie i dlaczego warto z większą czułością przyglądać się sobie...

w tej dzisiejszej foto prezentacji, możecie znaleźć już niektóre odpowiedzi.. a już z pewnością tę, która w -pewnym sensie odpowiada na trzecie pytanie.. Ania, odkąd ją znam z wielką atencją podchodzi do ludzkiego ciała. Jest dla niego pełna szacunku i czułości, co próbuje oddać w swojej fotografii. Tym razem, na prezentowanych zdjęciach, postanowiła przejrzeć się samej sobie. Poszukać odpowiedzi, samoakceptacji a może po prostu kilka rzeczy zobaczyć z innej perspektywy.. zrozumieć.. oswoić.. pokochać.. i pójść dalej..

z pewnością nie ma jednej odpowiedzi..
zapraszam do obejrzenia fotografii i podjęcia próby znalezienia tej własnej
.
@majewska.ens

Z wielką przyjemnością, w imieniu własnym oraz

Z wielką przyjemnością, w imieniu własnym oraz Vasa Project, zapraszam Was do obejrzenia wystawy Marty Szyszki pod jakże ważnym i wciąż bardzo aktualnym tytułem "Razem".

To bardzo intymna opowieść o życiu rodzinnym Marty, opowiedziana w magiczny i wyjątkowo subtelny sposób. Zwykłe życie zatrzymane w niezwykłych kadrach, to specjalność Autorki. Jej subtelność jest widoczna w każdym kadrze, który niesie w sobie piękną treść i wiele miłości. Coś, o czym często zapominamy wciąż biegnąć przed siebie. Ale najlepszym zaproszeniem, niech będzie to co o projekcie pisze sama Autorka:

Dokumentując zwykle życie, pomiędzy rachunkami, pracą, szkolą dzieciaków, kredytami, chwilami radości i chwilami smutku, dobrym i złym dniem, trudno jest unieść się ponad codzienność na tyle wysoko, żeby dostrzec te najczulsze chwile, które wydarzają się niemal codziennie a jednak tak łatwo nam je przeoczyć.

Zapraszam 🙂

Marta Szyszka - biolożka molekularna, pracująca na co dzień na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu i fotografka (absolwentka kierunku Fotografia Collegium da Vinci oraz Akademii Tomasza Tomaszewskiego).

Otrzymała kilka nagród, w tym najważniejsze to I miejsce w konkursie Grand Press Photo w 2019r. ( w kategorii Projekt Dokumentalny), nagrodzona również w konkursie DFA Documentary Family Award - Narrative story (2021), DFP Documentary Family Photographers"Community" (2022) oraz II miejsce (Portret pojedyncze zdjęcie) TIFA Tokyo International Foto Awards (2021), Black&White Child Photography (2020, 2019, 2018).

Ma za sobą kilka wystaw indywidualnych w Polsce (Poznań, Rybnik, Wojnowo) oraz wspólnych (m.in. Arles Francja, Rzeszów, Bielsko-Biała), także online.

Najchętniej fotografuje codzienność, najczęściej pracuje w trybie projektów długoterminowych. Interesuje ją człowiek w każdej przestrzeni życia oraz przyroda.

www.martaszyszka.com
@marta__szyszka

link do wystawy w bio

#weekendowepoleceniepwp na ten weekend spieszę z

O empatii w fotografii, chciałam napisać już d

O empatii
w fotografii, chciałam napisać już dawno. Wciąż nurtuje mnie pytanie na ile jest ona pomocna w fotografowaniu a na ile dekoncentruje nas podczas pracy i angażuje nas emocjonalnie w losy naszych bohaterów zdjęć.
Myślę, że to w dużej mierze zależy od okoliczności w jakich przychodzi nam fotografować ale przede wszystkim, jaki mamy w tym cel. Fotografujemy bo chcemy sprzedać temat czy fotografujemy bo problem, o którym chcemy opowiedzieć swoimi kadrami jest dla nas niezwykle istotny i bardzo leży nam na sercu, to żeby w jakiś sposób go rozwiązać albo przynajmniej nagłośnić.
Wielokrotnie słyszałam w swojej codziennej pracy, tej która z fotografią nie ma absolutnie nic wspólnego, że moim najsłabszym punktem jest fakt, że mam w sobie zbyt dużo empatii.
To tak jakby ktoś mi powiedział, masz feler bo jesteś człowiekiem i czujesz jak człowiek. A do tego jesteś skupiona na człowieku a nie na osiągnięciu materialnego celu.
Dzisiaj, kiedy czytacie ten post mam szczęście razem z moja empatią pod pachę, wyruszyć w poszukiwaniu siebie. Właściwie w odnalezieniu. Bo właśnie w człowieku i skupieniu na nim i jego historii, najszybciej i najłatwiej jest mi odnaleźć siebie i swoje pogubione wartości. Wsłuchiwanie się w drugiego człowieka, opowiadanie jego historii przy użyciu tej magicznej skrzynki jaką jest aparat, jest dla mnie największym wyróżnieniem w zwykłym życiu.
Takie zatrzymanie i pochylenie się nad drugim, często słabszym czy wykluczonym, bohaterem moich fotografii, uczy mnie nieustannie pokory i karmi moją empatię, która otwiera mi tak często drogę do tych, o których chcę opowiadać.

Wybaczcie mi te moją prywatę.. jestem w drodze do Indii po pandemicznej przerwie. Nie wiem jakie Indie na mnie czekają. Ilu moich bohaterów odnajdę.

Jestem bardzo ciekawa Waszych refleksji w tym temacie.. Empatia w fotografii.. na ile jest ułatwieniem a na ile przeszkodą. Podzielcie się swoim doświadczeniem ..

a tymczasem, zanim będę mogła pokazać Wam trochę aktualnych relacji z mojej foto wyprawy do Miasta Bogów, Varanasi, dedykuję Wam tę krótką prezentację moich bohaterów, których mam nadzieję uda mi się spotkać na szlaku 🙂
.
@eyeshot_magazine

#kartkazkalendarza "1.Sztuka jest poszukiwaniem w

#kartkazkalendarza

"1.Sztuka jest poszukiwaniem wolności. Wolność jest celem samym w sobie, sztuka zaś cel ten realizuje.
2. Wolność i sztuka nie może zrealizować się w sytuacji zależności, podległości. Dlatego sztuka i wolność nie może znieść sytuacji opowiadania się „za czymś”, ponieważ sztuka i wolność jako cele same w sobie są już deklaracją opowiedzenia się.
3. Sztuka potrzebuje paliwa. Napędem sztuki jest wiara, nadzieja i miłość.

Ale sztuka jako iskra bogów nie może obejść się bez pierwiastka szaleństwa, o który ociera się creatio. Tylko sytuacja zaprzeczenia normalności i nijakości może sztukę powoływać. Bezgrzeszna sztuka ociera się o grzech, by stać się świętością. (...)
I tylko w rzeczywistości sztuki stajemy się autentycznie niezależni, wolni."

Tak pisała w tekście "Sztuka i Wolność" z 1987 roku Natalia LL , która niestety odeszła w sierpniu tego roku. Jednak jej twórczość pozostała i mam nadzieję, będzie inspiracją do poszukiwań dla wielu z nas.
Natalia Lach-Lachowicz urodziła się w 1937 roku. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie wrocławska ASP). W latach 70.razem z Andrzejem Lachowiczem, Zbigniewem Dłubakiem i Antonim Dzieduszyckim, działała w grupie Permafo . Działalność niezależnego ruchu artystycznego przerwał stan wojenny. W 1975 roku Natalia LL włączyła się również do międzynarodowego ruchu sztuki feministycznej. Artystka realizowała się na wielu polach. Zajmowała się grafiką, malarstwem, fotografią, projektami wideo, filmem. Uwagę przyciągał jej cyk fotografii erotycznych "Aksamitny terror" czy "Fotografia intymna". Największe emocje budziła chyba praca (cykl fotografii i wideo) "Sztuka konsumpcyjna"

Ta budząca kontrowersje praca zniknęła nawet na chwilę z warszawskiego Muzeum Narodowego, szybko jednak wróciła na ekspozycję. Natalia Lach-Lachowicz w 2013 roku otrzymała Nagrodę im. Katarzyny Kobro, a w 2018 roku Rosa Schapire Art Prize.

Polecam Wam zajrzeć na stronę Artystki, gdzie znajdziecie wiele intersujących informacji o samej Artystce oraz jej prac.

Tutaj adres strony: www.nataliall.com

@natalialachowicz

#weekndowepoleceniepwp w dzisiejszym poleceniu PW

#weekndowepoleceniepwp

w dzisiejszym poleceniu PWP, na zakończenie tego weekendu, spieszę do was z nietypową propozycją. .
DOM. To wyjątkowa platforma, która w swojej opowieści o tym co dla nas wszystkich jest najważniejsze, o poczuciu bezpieczeństwa, rodzinie i ludzkiej godności, zabiera nas do miejsc, o których świat jakby zapomniał, przyzwyczaił się do ich tragedii i zobojętniał na ich los.
Dzięki ogromnej determinacji i zaangażowaniu polskiej fotografki, Agaty Grzybowskiej, która w swój wyjątkowy i niepowtarzalny sposób, opowiada o odrzuconych, słabszych i pokrzywdzonych przez wojnę mieszkańcach miejsc jakby zapomnianych przez bogów. Dzięki osobistym historiom, które Agata spisała wysłuchując je od bohaterów jej fotograficznego projektu, nadając im personalne znaczenie bo za każdą taką historią stoi żywy człowiek. Ma imię, rodzinę, czy kilka zburzonych ścian zbombardowanego domu.
Dzięki tej całej ogromnej pracy, mamy wyjątkową okazję zrozumieć więcej. Możemy przejść się ulicami Bejrutu, zajrzeć na tamtejsze podwórka, wysłuchać opowieści Parwany, która wraz z rodziną przedostała się z Afganistanu do Europy i znalazła się w obozie dla uchodźców Moria w Grecji czy też próbować zrozumieć, co przeżywają nasi sąsiedzi, którzy od niemalże 250 dni próbują bronić się przed Rosyjskim terroryzmem.
W czasach kiedy latamy na księżyc, zastanawiamy się nad marką nowego telefonu, poświęcamy długie godziny na planowanie kolejnych egzotycznych wakacji czy też narzekamy na to, że zupa jest za słona a pogoda nie taka, obok nas ludzie wciąż nie mają domów, umierają ze strachu i od bomb a nienawiść nie ustaje i zbiera coraz większe żniwo.
Coś z nami jest nie tak..
Mówią, że świat jest zły...
Nie zgadzam się z tym. Zawsze będę powtarzać, że to nieprawda.. Świat jest wspaniały tylko z nami jest coraz gorzej. Obojętniejemy i tępiejemy na zło. Dla własnego komfortu wybaczamy mu z każdym dniem coraz więcej.
Twórcom tej ważnej przestrzeni, kłaniam się nisko z ogromnym uznaniem i dziękuję, za to co robią.
@agata_grzybowska
@polskaakcjahumanitarna

fot. @agata_grzybowska
link do platformy w bio

#konkursfotograficzny Jeszcze tylko dzisiaj, do k

#konkursfotograficzny

Jeszcze tylko dzisiaj, do końca dnia możecie zgłaszać swoje fotografie do piątej edycji, jednego z najważniejszych polskich konkursów fotograficznych, a mianowicie Konkursu im. Krzysztofa Millera, który skierowany jest do fotografów z całego świata i każdym stopniu zaawansowania. Prace swoje mogą zgłaszać wiec zarówno profesjonaliści jak i amatorzy.
Nagroda ustanowiona przez „Gazetę Wyborczą" już po raz piąty, będzie mogła docenić przede wszystkim odwagę patrzenia i tym samym dać możliwość wypromowania zdjęcia o wyjątkowych wartościach dziennikarskich. Konkurs ogłoszony po raz pierwszy przez „Gazetę Wyborczą" w 2018 r. upamiętnia wybitnego fotoreportera Krzysztofa Millera, legendę fotoreportażu wojennego i autora wielu znanych zdjęć.

Krzysztof Miller (ur. 1962, zm. 9 września 2016) fotoreporter ale również pasjonat i wielokrotny mistrz Polski juniorów i seniorów w skokach do wody z trampoliny i wieży. Od 1989 roku był związany z "Gazetą Wyborczą". Fotoreporter wojenny. Autor dwóch książek: "13 wojen i jedna. Prawdziwa historia reportera wojennego" oraz "Fotografie, które nie zmieniły świata."
Tworzył przede wszystkim reportaże z wydarzeń. Podczas swoich reporterskich dyżurów bywał na wydarzeniach politycznych – wizytach prezydentów czy premierów, w sejmie. To jednak nie było jego domeną. Podobnie ze sportem i zdjęciami kulinarnymi. Był jednak przenikliwym obserwatorem życia codziennego w każdym rejonie świata. Jeszcze w pierwszym roku pracy dla Gazety, fotografował przemiany polityczne w Polsce, Czechosłowacji i Rumunii. W tej ostatniej zetknął się po raz pierwszy z krwawymi zajściami i musiał je sfotografować. W kolejnych latach często wyjeżdżał w rejony wojen i konfliktów.

Polecam Waszej uwadze ten wyjątkowy i ważny konkurs fotograficzny, życzę Wam powodzenia i trzymam kciuki.

Po szczegóły odsyłam na stronę konkursu, do którego link znajdziecie w BIO.
.
.
#photocontes
.
@gazeta_wyborcza @cwiczeniazpatrzenia
fot. K. Miller

#dwudziestegoodwudziestej tradycyjnie już, czas

#dwudziestegoodwudziestej

tradycyjnie już, czas dzisiaj na kolejny premierowy odcinek video rozmów z polskimi fotografkami, które sprawiają że nie potrafię wyjść z zachwytu nad tym, jak jest wiele fantastycznych Fotografek, które nie ustają w swojej pasji często pomimo wielu trudnościom, które staja na ich drodze. Próbując godzić tę pasję z codziennością, która bywa, że nie ułatwia.. Z każdym takim spotkanie nabieram coraz większej pokory do tego co tworzą, jak o tym opowiadają i jak rozwijają się w tym pięknym dążeniu do spełnienia. Nieustannie inspirując mnie samą do działania i nie rezygnowania z własnej pasji.
Tak też było i tym razem. Podczas spotkania z fantastyczną, mega pozytywną i pełną empatii, Kasią Mazurkiewicz.
Uwiodła mnie swoją miłością do podróży, fotografii i zachwytu na pięknem natury. Na zawsze pozostanie we mnie jej radość z tego co robi i odnajdowanie szczęścia w najprostszych rzeczach.
Mam nadzieję, że i Wam udzieli się ta cudowna energia wyjątkowej kobiety ale zanim zaproszę Was do obejrzenia video z tego spotkania to zamieszczam kilka istotnych faktów z jej biografii.
Katarzyna Mazurkiewicz

Przewodniczka wypraw poznawczych i trekkingowych, lubi opowiadać o świecie i ludziach podczas wypraw i pokazów slajdów.

Wspólnie z mężem Andrzejem prowadzi Agencję Podróżniczą Terra Incognita, pilotuje wyprawy do Indii i w Himalaje, prezentuje pokazy slajdów oraz organizuje festiwal TERRA. Zbierając materiały do pokazów slajdów i przygotowując nowe trasy trekkingowe odbyła wiele wyjazdów w różne rejony Himalajów. Następnie przyszedł czas na Syberię, rosyjski Daleki Wschód, Mongolię, Azję Środkową, Iran, Tybet, Turcję, Gruzję, Kirgistan, Pakistan, a także Wenezuelę i Tanzanię. Lubi wracać w te same miejsca a szczególnie chętnie wraca w indyjskie Himalaje, które zafascynowały ją swoją różnorodnością krajobrazową i kulturową. Jest współautorką przewodnika trekkingowego "Himalaje indyjskie" oraz albumu "Himalaje - szlakiem karawan i pielgrzymów" i kilku wystaw fotograficznych.
Więcej informacji: www.terra.waw.pl , www.festiwalterra.pl
.

zapis ze spotkania do obejrzenia na profilu FB PWP
(link w BIO)
@kamazury

#dwudziestegoodwudziestej W dzisiejszym poście,

#dwudziestegoodwudziestej

W dzisiejszym poście, wraz z bohaterką naszego kolejnego odcinka cyklu "Dwudziestego o dwudziestej", którego premiera już jutro, zapraszam Was do Zanskaru. Mam nadzieję, że będzie to prawdziwa uczta dla Waszych oczu i wyobraźni. Kasia o tej podróży więcej opowie w jutrzejszej rozmowie ale dzisiaj specjalnie dla Was, kilka zdań na temat tego niewiarygodnie pięknego miejsca, od Autorki tych zdjęć - Katarzyny Mazurkiewicz.

"Powroty w Himalaje - Zanskar"

Zanskar dawne buddyjski królestwo to rejon w indyjskichHimalajach. Wracam tam od ponad 30 lat dla przepięknych surowych górskichkrajobrazów i niezwykle serdecznych i otwartych mieszkańców Zanskaru.Wędrowałam tam wielokrotnie z mężem lub sama oraz jako przewodnik trekkingowy zturystami. Zanskar to cel mojej pierwszej dalekiej podróży, to miejsce z którymwiąże się wiele emocji związanych ze spotkaniami i rozmowami z ludźmi, zpokonywaniem własnych słabości i motywowaniem innych do dalszej wędrówki,wzruszeń nad pięknem krajobrazu. Obserwuję zmiany które tu zachodzą: budowadróg, łączność, zmiany klimatyczne, zmiana stylu życia. Oczywiście ja też sięzmieniłam od mojej pierwszej wyprawy do Zanskaru. Teraz znacznie bardziej niżprzemierzanie szlaków trekkingowych interesują mnie ludzie i ich historie.Opowiadam o nich podczas profesjonalnych prezentacji i pod ich kątem robięzdjęcia. A o Zanskarze i Himalajach ich indyjskiej części mogę opowiadać bezkońca.

.

I to jest prawda. Kasia kilka dni temu właśnie stamtąd wróciła. I wiem od niej samej, że to była wyjątkowa podróż.

Już jutro nasza rozmowa a tymczasem, specjalnie dla Was - cudowny Zanskar.
.
@kamazury

#dwudziestegoodwudziestej Dzisiejszy post to pier

#dwudziestegoodwudziestej

Dzisiejszy post to pierwsza zapowiedź kolejnego odcinka z cyklu "Dwudziestego o dwudziestej".

Tym razem moje zaproszenie do rozmowy, którą rejestrujemy specjalnie dla Was, przyjęła wyjątkowa Fotografka. Kobieta o mega pozytywnej energii i jeszcze większej pasji do odkrywania świata.

Katarzyna Mazurkiewicz jest wyjątkowa w tej swojej pasji odkrywania i celebrowania świata. I to znajduje odzwierciedlenie w jej opisywaniu tych miejsc w swoich kadrach i przepięknie snutych opowieściach o tym, co udaje się jej odkryć da nas wszystkich, podczas swoich podróży.
Dzisiaj z wielką radością, dzięki uprzejmości Kasi, zapraszam Was do, jakże bliskich memu sercu, Indii..

A zatem kilka słów od samej autorki o projekcie fotograficznym, z którego pochodzą prezentowane fotografie :

"W krainie Kryszny"

Większość turystów przyjeżdżających do Indii mija Mathure i pobliski Vrindavan gdy jadą do Agry aby zobaczyć słynny Tadż Mahal.

Tymczasem. te dwa miasta związane z Kryszna - ważnym i popularnym bogiem w Indiach - są miejscem gdzie można się zanurzyć w hinduskich klimatach w bardzo bliskiej odległości od Delhi. Nawet jeśli nie ma żadnego ważnego święta to i tak zawsze się tam dzieje coś dzieje ciekawego.

Tętniące życiem bazary z dewocjonaliami poświęconymi Krysznie, modlitwy, śpiewy i tańce w licznych świątyniach, wieczorne modły nad rzeką Jamuną.... Często są to nastrojowe, spokojne ceremonie pełne rytmicznej muzyki ale warto też jeśli komuś nie przeszkadzają tłumy przyjechać tu na jedno ze świata związanych z bogiem Kryszna.

Wtedy jest bardzo intensywnie, podczas święta Holi które jest tutaj najdłużej i najhuczniej obchodzone w całych Indiach możemy się otrzeć o szaleństwo. Zawsze jest tutaj dużo interakcji z pielgrzymami, którzy często pierwszy raz mają kontakt z zagranicznymi turystami.

Lubię snuć się po klimatycznych trochę zaniedbanych uliczkach z harmonijną architektura. Staram się na zdjęciach oddać klimat i atmosferę tego rejonu lub po prostu ją chłonąć nie używając aparatu.

.

fot. Katarzyna Mazurkiewicz
@kamazury

#weekndowepoleceniepwp Dla wszystkich, którzy j

#weekndowepoleceniepwp

Dla wszystkich, którzy jeszcze nie widzieli i dla tych, którzy chcą sobie przypomnieć, polecam Wam dzisiaj świetny dokument filmowy o człowieku, który zawsze pragnął posiadać taki aparat fotograficzny, który byłby silniejszy niż autentyczna broń.
Gordon Roger Alexander Buchanan Parks, bo o nim właśnie mowa, był amerykańskim fotografem, muzykiem, pisarzem i reżyserem filmowym. Jednak znany jest przede wszystkim jako dokumentalista, który przez ponad 30 lat fotografował kwestię praw człowieka, biednych ludzi oraz Afroamerykanów. Chociaż w jego twórczości można znaleźć również liczne zdjęcia mody i wspaniałe portrety, które doczekały się wielu publikacji w magazynach światowej klasy jak Life czy Vogue.
To absolutnie człowiek renesansu. Nieustępliwy, wytrwały w swoich celach i niezwykle wrażliwy na niesprawiedliwość.

Gordon Parks nigdy nie lubił słuchać o "świecie białego człowieka". A za pomocą swoich pełnych prawdziwych emocji, zdjęć, publikowanych w magazynie "Life", zmarły w 2006 roku fotograf i reżyser (słynny "Shaft" z 1971 roku) udowadniał, że to także jego świat. Świat sprzątaczki Elli Watson, którą sfotografował z miotłą na tle amerykańskiej flagi, zamęczonego na śmierć Emmetta Tilla albo Joanne Thornton Wilson, stojącej w 1956 roku przed wejściem "tylko dla kolorowych". Wspominając o elegancji, z jaką Parks pokazywał zło amerykańskiej segregacji, w filmie Johna Maggio jego następcy – oraz znani fani, tacy jak reżyserka Ava DuVernay i koszykarz Kareem Abdul-Jabbar – zastanawiają się, jak ten działacz i artysta dokumentowałby współczesne protesty. Wszyscy jednak się zgadzają, że to właśnie Parks pokazał wszystkim, że aparat – a potem także kamera – mogą okazać się niezwykle potężną bronią, albo wręcz, jak wtrąca na koniec Spike Lee, "pieprzoną bazooką".

Polecam Wam gorąco ten świetny dokument - akurat na zakończenie weekendu 🙂
film do obejrzenia na platformach video , m.in. HBOMax czy Player.

#jestemfotografka "Jestem Fotografką" to stał

#jestemfotografka

"Jestem Fotografką" to stały cykl PWP, w którym staram się prezentować twórczość polskich fotografek, która w jakiś sposób zwróciła moją uwagę, zachwyciła czy też sprowokowała do refleksji. Tak też jest i tym razem.

Bohaterką dzisiejszej prezentacji jest Elwira Kruszelnicka, która jak sama przyznaje fotografować zaczęła 17 lat temu. Na początku swojej fotograficznej wędrówki zapisywała emocje uczestników szkoleń teambuilding, które prowadziła ale z zachwytem podpatrywała też naturę. I to właśnie te spotkania z naturą, rozbudziły w niej pasję do fotografii, która trwa do dzisiaj i jest jej sposobem na zachowanie harmonii w jej codzienności. Jak sama mówi, obiektyw aparatu sprawił, że zaczynała dostrzegać wokół siebie coraz więcej i coraz częściej odczuwać, że fotografia stała się pewnego rodzaju sposobem na zwolnienie codziennego tempa i odnalezieniem drogi do samej siebie.

Elwira prowadzi również kameralne warsztaty fotograficzne a jej zdjęcia były publikowane w Polsce i za granicą, wystawiane oraz nagradzane, m.in. przez National Geographic Polska, Street Photo Awards w Paryżu, Amnesty International, Gdańsk Press Photo, Fotoklub Rzeczpospolitej Polskiej.

Więcej o Elwirze Kruszelnickiej znajdziecie na jej na jej profilach
@elwirakruszelnicka_photo
@elwirakruszelnicka_art

W dniu dzisiejszym mija 57 rocznica śmierci Doro

W dniu dzisiejszym mija 57 rocznica śmierci Dorothy Lange, amerykańskiej fotografki znanej w dużej mierze z fotografii pochodzącej z 1936 roku, pn. "Matka - migrantka".

To jedna z najsławniejszych fotografii na świecie dokumentujących amerykański wielki kryzys. Jego autorce przyniosła sławę i spore pieniądze. Bohaterka, uboga, matka siedmiorga dzieci nie zarobiła na tej popularności ani centa.
Jak powstała ta historyczna fotografia?.. a mianowicie pewnego deszczowego dnia w marcu 1936 roku Dorothea Lange wracała do domu. Przez ostatnie kilka tygodni dokumentowała obraz biedoty wiejskiej, pracując na zlecenie amerykańskiej agencji Resettlement Administration (od 1937 roku Farm Security Administration). W pewnej chwili zauważyła stojący przy drodze znak kierujący do obozu zbieraczy grochu w Nipomo. Lange minęła go. Dwadzieścia mil dalej nagle zadecydowała - musi tam pojechać. Zawróciła. W obozie spędziła niewiele ponad dziesięć minut, zrobiła tylko sześć zdjęć. Jedno z nich, znane jako "Migrant Mother", czyli "Wędrująca matka" lub "Matka tułaczka" stało się najbardziej znaną ilustracją wielkiego kryzysu.
Podpis pod fotografią był prosty "Uboga zbieraczka grochu w Kalifornii. 32-letnia matka siedmiorga dzieci".

Dorothea urodziła się 26.05.1895 roku i od dzieciństwa chciała być fotografem. W wieku 7 lat, zachorowała na polio, w wyniku czego już do końca życia utykała. Po szkole średniej kontynuowała swoją naukę w Training School for Teachers, co miało dać jej zawód nauczycielki. Jednak wciąż nie opuszczała ją pasja fotografii dlatego postanowiła wcielić to w życie. W 1920 wyszła za mąż za Maynarda Dixona, z którym miała dwóch synów. Następnie wraz z załamaniem gospodarczym w 1929 roku, Lange zdecydowała się porzucić dotychczasową tematykę i zaczęła fotografować ludzi na ulicach, dokumentując w ten sposób społeczne konsekwencje kryzysu.

.
Dorothea Lange, powiedziała kiedyś:
„Wybierz motyw i pracuj nad nim do wyczerpania … przedmiotem powinno być coś co naprawdę kochasz lub coś, co naprawdę nienawidzisz”.

warto o tym pamiętać.
.
@dorothealange

Weekendowe Polecenie PWP Lauren Greenfield ameryk

Weekendowe Polecenie PWP

Lauren Greenfield amerykańska fotografka, od 25 lat analizuje idee pieniędzy, bogactwa i ludzi, którzy chcą żyć luksusowo. Po studiach postanowiła zgłębić ideę "amerykańskiego snu", portretując aparatem fotograficznym tych, którzy dążą do bogactwa wierząc, że najważniejszy w życiu jest niczym nieograniczony i nie skrępowany materializm. "Jeśli masz już dużo, to więcej znaczy lepiej" – przyznaje jeden z jej bohaterów, ujawniając znacznie istotniejsze przesłanie.
Z pracy nad tym oryginalnym projektem powstał, intrygujący i miejscami zabawny film, który stał się jednocześnie kulminacją tego życiowego projektu. Może w nim zobaczyć początki pracy Greenfield, która wyrusza tym razem z kamerą na poszukiwanie pojawiających się na jej wczesnych zdjęciach modeli. Fotografka podpatruje życie tych, których pragnienie dobrobytu stało się siłą napędową i głównym celem istnienia. Wszystko kręci się tutaj wokół statusu materialnego, chciwości, hiperkonsumpcjonizmu traktowanego jako hobby, turbo-kapitalizmu i zaczerpniętych z mediów wzorów piękna i sukcesu. Za tą błyszcząca i czarującą fasadą czai się jednak wszechogarniająca pustka – człowiek jest tylko tym, co posiada. Film pojawia się w epoce, gdy społeczna nierówność osiąga swoje apogeum, a prezydent USA jest uosobieniem narcyzmu, próżności i bogactwa.

Tym bardziej polecam Wam ten intrygujący obraz, który budzi jakże wiele smutnych refleksji na temat współczesnego społeczeństwa i ich ograniczonego i skoncentrowanego jedynie na posiadaniu, horyzontu myślowego
Film można obejrzeć na platformie, do której link znajdziecie w Bio (dla tych którzy nie posiadają tej platformy podpowiadam, że obecnie jest promocja na 30-dniowe użytkowanie za free..)
.
#weekendowepoleceniepwp .
fot. Lauren Greenfield

W dzisiejszym weekendowym poleceniu PWP chciałaby

W dzisiejszym weekendowym poleceniu PWP chciałabym Wam polecić rozmowę dwóch polskich fotografek, czyli Inez Baturo w roli prowadzącej rozmowę i Anny Gondek Grodkiewicz w roli autorki niezwykle interesującego projektu fotograficznego pn; "Być silnym, zdrowym, szczęśliwym. To be Alive". Fotografie Ani były publikowane m.in. w National Geographic Polska, Newsweeku, The Times Polska, Gazecie Wyborczej, Wysokich Obcasach i Gali, jak również w prestiżowej publikacji PRESS „15 lat Grand Press Photo”. Ania Gondek - Grodkiewicz ze swoim aparatem przemierzyła pół świata realizując tematy fotograficzne wśród Indian Kuna Yala zamieszkujących wyspy archipelagu San Blas na Morzu Karaibskim, eksplorując tradycje w kulturze Ameryki Centralnej (Panama, Kostaryka, Nikaragua, Salwador), docierając do kultów Tajlandii. W 2018/2019 uczestniczyła w Master Class Workshop prestiżowych agencji fotograficznych: VII Photo Agency oraz Magnum Photos.
Tym razem w rozmowie z Inez Baturo opowiada m.in o swoim najnowszym projekcie To Be Alibe, które głównym bohaterem jest Wim Hof i ludzie, których skupia wokół niewiarygodnej metody leczenia ludzkich ciał i dusz.
Podczas tej rozmowy będziecie mogli zobaczyć oczywiście fotografie ze wspomnianego projektu jak i również poznać wiele różnych istotnych refleksji na temat fotografii i wszystkiego co jej dotyczy.
Link do wywiadu w bio
.
.
#weekendowepoleceniepwp
.
@annagondek_
@fotoartfestival
@iceman_hof

#konkursyfotograficzne Tradycyjnie już spieszę

#konkursyfotograficzne

Tradycyjnie już spieszę do was dzisiaj z pierwszą częścią kilku poleceń międzynarodowych konkursów fotograficznych. Na profilu fejsbukowym PWP znajdziecie kilka niebanalnych w swoim przesłaniu i często bez żadnych opłat za wpisowe, konkursów na które warto zwrócić uwagę.

Zapraszam po szczegóły na profil PWP na FB (dodatkowo link znajdziecie również tutaj w bio)

Życzę powodzenia i oczywiście trzymam za Was kciuki :)

#kartkazkalendarza Annie Leibovitz kończy dzisia

#kartkazkalendarza

Annie Leibovitz kończy dzisiaj 73 lata i nie bez powodu jest nazywana ‘’ulubioną fotografką gwiazd’’.
Annie urodziła się w 1949 roku jako jedno z sześciorga dzieci nauczycielki tańca nowoczesnego i podpułkownika armii amerykańskiej. Z powodu pracy ojca rodzina przeprowadzała się z bazy do bazy. Siostra Annie, Susan, żartuje, że jako dzieci oglądały świat głównie przez ramy okien w samochodzie, więc „kadrowanie” weszło im w krew (Annie zajęła się fotografią, a jej najmłodsza siostra jest reżyserką filmową).
O ile matka fotografowała wszystkich i wszystko, zawsze miała w ręku aparat fotograficzny lub kamerę, Annie zainteresowała się fotografią bardzo późno. Pierwszy aparat Minoltę SR-T 101 dostała od ojca, kiedy przeprowadzali się do bazy wojskowej na Filipinach (podczas wojny z Wietnamem tam stacjonowała część wojsk amerykańskich). Wkrótce potem zaczęła sama robić zdjęcia i wywoływać je w urządzonej w bazie ciemni.

W swojej fotograficznej pracy, Annie miała niezwykłe wyczucie chwili i ogromny dar nawiązywania świetnych relacji z bohaterkami i bohaterami swoich fotografii. Dzięki temu bardzo często powstawały bardzo intymne i tym samym wyjątkowe, portrety. Jak choćby w przypadku Johna Lenona i Yoko Ono.

W jednym z wywiadów powiedziała, że tak bardzo kocha swoją pracę i tak bardzo ciekawa jest świata, że chciałaby robić zdjęcia nawet w momencie swojej śmierci. I nie była to kokieteria. Bo Leibovitz nie potrafi kokietować, a kiedy zaczyna mówić o pracy, poważnieje. Podobno ekipa, z którą zazwyczaj pracuje, żyje w ciągłym stresie, bo Annie jest wymagająca, drobiazgowa i perfekcyjna. Nie przepuści fuszerki i jak nikt potrafi wiercić dziurę w brzuchu, aż wymusi pożądany efekt makijażu lub oświetlenia. Pracuje jak wół i tego samego wymaga od tych, którzy decydują się być w jej zespole.

Wszystkiego najlepszego Jubilatko 🙂
Niech sprzyja Ci Świat i nigdy nie opuszcza twórcza Wena.

*prezentowane fotografie komentują pracę zawodową Annie Leibovitz oraz drobne migawki z jej życia prywatnego.
.
@annieleibovitz

#weekendowepoleceniepwp żyjemy w bardzo trudnych

#weekendowepoleceniepwp

żyjemy w bardzo trudnych i jednocześnie bardzo ważnych dla historii czasach. Coraz częściej słyszymy lub czytamy wiadomości, o tym jak trzeba z uporem maniaka upominać się o wolność i demokrację, która nieco drży w swoich posadach a jej stabilność jest coraz wyraźniej zagrożona.

Nie wyobrażam sobie, żeby nagle odebrano nam prawo do wolności a jednak z każdym dniem wydaje się to coraz większym zagrożeniem. Cenzura staje się coraz bardziej wszechobecna a wolne media znikają z naszej rzeczywistości w mgnieniu oka.

Manipulacja nimi to zagrożenie dla wolności i jednocześnie niebezpieczna broń w rękach władców tego świata. Dlatego tym bardziej nie powinniśmy ustawać w zapisywaniu tej rzeczywistości i tym samym dawać jej świadectwo innym.

Jestem pewna, że dzięki rzetelności i uczciwości w dokumentacji czasów, w których przyszło nam żyć, istnieje szansa na ochronę najważniejszych wartości, o których z taką łatwością ostatnio się zapomina.

I chociaż bywa trudno, to warto pamiętać o tym jak ważna jest praca fotoreporterów, dokumentalistów czy dziennikarzy. Zwłaszcza teraz. W tym skonfliktowanym do granic możliwości świecie.

Dlatego idąc tropem tej refleksji, polecam Wam na dzisiejszy wieczór bardzo ważny dokument. " Zagrożony" - jest filmową kroniką życia czterech dziennikarzy, którzy żyją i pracują w demokratycznych krajach, gdzie wolność prasy, podobnie jak jeszcze do niedawna również u nas w kraju, była tradycyjnie uważana za "pewnik".
W filmie możemy śledzić dziennikarzy z Mexico City, brazylijskiego São Paulo i Stanów Zjednoczonych, gdzie pracują Sáshenka, Patrícia, Oliver i Carl.

Dokument "Zagrożony" jest swego rodzaju aktualną kroniką tzw. czwartej władzy, której tradycje i standardy stają się celem wielu ataków.

Między innymi dlatego, moim zdaniem warto sięgnąć po ten dokument i przyjrzeć się z bliska oraz zastanowić, w którym miejscu jesteśmy i dokąd zmierzamy.

Film jest do obejrzenia na platformie HBO oraz Canal+

.
.

#weekendowepoleceniepwp #documentaryphotograhy
#independentphotography
.
@hbomax @documentaryphotography.gallery

Load More… Follow on Instagram